تاریخچه سوپر جاذب ها

نخستین گزارش از ماده ای با قابلیت جذب آب به سال 1938 باز می گردد . در آن زمان ، کرن ایجاد یک شبکه پلیمری تورم پذیر در آب را بر اثر کوپلیمر شده آکریلیک اسید و کومونومرهای دی وینیلی گزارش کرده است .

بعدها شرکت های آمریکایی دیگر مانند هرکیولس ، داو و شرکت بایر آلمان در دهه های 50 و 60 میلادی این مواد را بهبود بخشیدند . در این سال ها ، پلی ( 2-هیدروکسی اتیل متاکریلات ) نخستین هیدروژل سنتزی بود که زیست سازگاری آن گزارش گردید . ایم ماده بعد ها در لنزهای چشمی کاربرد یافت .

از لحاظ تاریخی ، اولین سوپر جاذبی که تجاری شد محصول آبکافت قلیایی کوپلیمر پیوندی نشاسته – پلی اکریلو نیتریل بود این سوپر جاذب پایه طبیعی که به وسیله متخصصان وزارت کشاورزی آمریکا ابداع گردید و توسعه یافت قادر بود تا 5000 گرم/گرم آب را جذب نماید .

در دهمه 1970 این سوپر جاذب به عنوان نخستین سوپر جاذب تجارتی وارد بازار گردید اما به دلیل گرانی و ضعف کارائی ، به ویژه استحکام ژل پایین نسبت به انواع تمام سنتزی ( آکریلی ) ، این رزین ها موقعیت خود را از دست دادند و چای خود را به انواع آکریلی سپردند .

با وجود پایه ریزی مواد هیدروژلی در اواخر دهه 1950 در آمریکا و طراحی آن برای بسیاری از کاربردها از جمله عوامل نگهداری آب در کشاورزی و کمک به اطفای حریق ، گسترش این مواد در مقیاس گسترده صنعتی به اوایل 1980 باز می گردد .

در ژاپن این مواد در زمینه بهداشت فردی به کار رفت . در آن سال ها معلوم شد که این مواد  می توانند از نظر قیمت و کیفیت به عنوان جانشین مواد سنتی کرک پنبه در پوشک به کار روند . بدین ترتیب سوپرجاذب ها تحول بزرگی در صنایع بهداشت فردی به ویژه پوشک ایجاد کردند .

اکنون شرکت های بسیاری در اروپا ، آسیا ( بویژه ژاپن ) و آمریکا محصولات متنوع این رزین ها را تولید می نمایند . تولید سالیانه این رزین ها در اواخر سال 1990 بالغ بر یک میلیون تن بوده است .

سوپر جاذب های آکریلی در میان انواع گوناگون سوپر جاذب ها بیشترین اهمیت را دارند و تقریبا” تمام تولیدات صنعتی این مواد در دنیا ساختار آکریلی آنیونی دارند . خواص خوب این سوپر جاذب ها به ویژه از نظر میزان جذب ، سرعت جذب ، قوام و استحکام مکانیکی ژل متورم و ارزان بودن مونومرهای آکریلی سبب جذابیت و گسترش این خانواده از سوپر جاذب ها گردیده است .