پلیمر

واژه پلیمر به موادی اطلاق می گردد که ملکول آنها ساختار زنجیری داشته و بصورت مصنوعی سنتز گردیده و یا از طبیعت به دست می آید . از این مواد در ساختمان سیم و کابل به عنوان عایق ، پرکننده و یا روکش بهره گرفته می شود .

امروزه پلیمرهای بسیاری در دسترس قرار دارند که با تغییر در ساختمان ملکولی آنها ، ویژگی های تازه ای پیدا می کنند .

پلیمرها به دلیل نارسایی الکتریکی  در ساختار سیم های افشان ، سیم های مفتولی و کابل های الکتریکی ، کابل های مخابراتی ، کابل های کنترل ، کابل های ابزار دقیق و … مصارف گسترده دارند . در یک مدار الکتریکی ، عایق وظیفه ممانعت از تماس و برقراری اتصال الکتریکی بین هادی در رشته سیم ها را بر عهده دارد . بر این اساس بسته به نیاز ویژه هر سیستم از گازها ، مایعات و جامدات می توان به عنوان عایق استفاده کرد . با وجودی که وظیفه عایق ، محدود کردن جریان برق از هادی به زمین و یا پتانسیل پایین تر است ، عایق های جامد نقش حفاظ الکتریکی / مکانیکی را نیز دارند .

امروزه مهمترین انواع پلیمرهای خشک به گروه های زیر تقسیم بندی می گردند :

• الاستیک ها
• پلیمرهای گرمانرم
• پلیمرهای گرما سخت

در سیم ها و کابل های فشار ضعیف ،  عایق های جامد معمولا” علاوه بر خواص الکتریکی ، خواص مکانیکی مناسبی را نیز دارا هستند .

پلیمرها از یک مونومر و یا از ترکیب چندین مونومر تشکیل می شود که در یک یا چند ساختار زنجیری تکرار می شوند . این تعریف علاوه بر مواد با منشاء صنعتی ، موادی همانند سلولز را نیز در بر می گیرد .

در هر صورت اگر زنجیره پلیمر از یک مونومر تشکیل شده باشد این زنجیره را هومو پلیمر و اگر از دو مونومر مختلف ساخته شده باشد زنجیره را کوپلیمر می گویند .

از پلیمرها گرمانرم می توان به پلی وینیل کلراید یا پی وی سی ، پلی اتیلن و پروپیلن اشاره نمود .

 همچنین از الاستیک ها می توان به لاستیک سیلیکون ، اتیلن وینیل استان و پلی اتیلن کراس لینک اشاره نمود .