سیر تکاملی سیستم کابل بالابر ساختمانی
کابل بالابر ساختمانی اصلی ترین رابطی است که میان کابین بالابر و کنترل کننده آن وجود دارد. در بالابرهای معمولی تمام اطلاعات مربوط به نیرو و سیگنال از طریق این کابل منتقل می شود. در اکثر موارد می توان گفت که 95% از کابل مورد نظر در یک مکان ثابت نصب می شود و باقی مانده برای لحظاتی استفاده می شود که نیاز به حرکت وجود دارد.
کابل بالابر ساختمانی به راحتی قابل تعویض است و هیچ دردسر جدی به خاطر خرابی به وجود نمی آید. انواع کابل های انعطاف پذیر که در هنگام انجام خدمات متحرک هستند، مثل کابل هایی که برای معادن یا چاه های نفت و جرثقیل ها به کار می روند انتظار می رود که دوام زیادی داشته باشند.
کابل بالابر ساختمانی یک کابل چند رسانایی است که به صورت مداوم در حال حرکت است و در نتیجه باید دوام فوق العاده ای برای سالیان سال داشته باشد. حداقل طول عمر در نظر گرفته شده، 20 سال یا به اندازه سه میلیون بار حرکت است.
نصب و راه اندازی کابل بالابر ساختمانی
کابل بالابر ساختمانی را معمولا در قسمت بالای کابین بالابر نصب می کنند و اینجا همان جایی است که هر دو سر کابل وصل می شوند و به طور متناوب با بالا و پایین شدن کابین، بار کامل به کابل تحمیل می شود. وصل شدن دو سر کابل به کابین آسانسور امر کاملا پذیرفته شده ای است، زیرا دیگر نیازی به جعبه اتصال نیست که همراه با خود مشکلاتی، از جمله احساس عدم امنیت را ایجاد می کرد.
موقعی که کابل بالابر ساختمانی به کابین بالابر وصل می شود، دیگر نیازی به ایجاد اتصالات الکتریکی از طریق جعبه اتصال وجود ندارد. اما از آنجا که کابل طولانی تری استفاده می شود، ممکن است در معرض خطرات ناشی از نوسانات مربوط به ارتفاع ساختمان یا بادهایی که می وزند قرار بگیرد.
در این حال می توان از روش نصب میانی استفاده کرد. به این معنا که کابل بالابر ساختمانی را در قسمت میانی با کمک یک قطعه پشتیبانی از جنس فولاد قطع می کنند و کابل را درون کابین ادامه می دهند. این کار باعث می شود که نیروهای لازم برای ترمینال های الکتریکی در میانه راه از بین بروند و از طرف دیگر باعث می شود که طول کابل بالابر ساختمانی محدود شود. این روش را می توان هم برای کابل های گرد و هم مسطح انجام داد.
سه روش وجود دارند که به وسیله آنها می تواند کابل بالابر ساختمانی را پایان داد؛
- به وسیله یک قطعه حمایتی انتگرال
- به وسیله خود محکم سازی دستگاه و
- پیچیدن کابل به دور یک قرقره یا میله و گره زدن آن به خودش.
بیشتر کدهای و استانداردهای الکتریکی به یک کابل بالابر ساختمانی معلق که بیش از 60 متر باشد نیازمند هستند تا بتوانند به وسیله قطعه حمایتی انتگرال از آن پشتیبانی کنند. ای قطعه معمولا یک رشته فولادی انعطاف پذیر است. این اتفاق با پیچیدن رشته فولادی به دور قرقره و بستن آن به سمت خودش رخ می دهد. قطعه دیگر شامل براکتی است که برای ایمن سازی کابل به همراه دستگاه خود محکم کننده به صورت یکدست عمل می کنند تا از قطعه حمایتی فولادی پشتیبانی کنند.
روش های نصب کابل بالابر ساختمان
از میان انواع روش هایی که می توان برای نصب کابل بالابر ساختمان به ترمینال هسته فولادی استفاده کرد، به کار گرفتن دستگاه آویز هسته فولادی راحت تری روشی است که می توان در پیش گرفت. ساختار آویز این امکان را به وجود می آورد که طناب سیم فقط از یک جهت و بدون اینکه بلغزد یا بیرون بیاید، درون شاخک رشته قرار بگیرد.
برای این کار نه به آچار نیاز است و نه به خم شدن سیم طناب. گیره رشته به صورت کاملا خودکار بر روی طناب کابل محکم می شود و یک ترمینال ایمن ایجاد می شود.از آنجایی که این رشته کابلی به راحتی نصب می شود و قابلیت اطمینان آن هم بالاست، به راحتی در میان کاربران جایگاه خود را پیدا کرده و مورد قبول واقع شده است.
براکت پشتیبانی هم طراحی شده است تا بتواند ثبات بیشتری را برای کابل بالابر ساختمان به وجود آورد. گیره رشته از طریق لبه بالایی وارد براکت می شود تا بتواند وزن کابل را تحمل و پشتیبانی کند. براکت فلزی به سمت پایین امتداد پیدا کرده و به شکلی درآمده است که بتواند حرکت کابل را زیر گیره رشته به حالت گهواره ای درآورد.
تسمه های فلزی کابل را به براکت به صورت محکمی وصل می کنند و به این ترتیب پایداری کلی کابل چه در حالت افقی و چه در حال چرخشی را تضمین کرده و بهبود می بخشند. وقتی دو سر کابل محکم و ایمن نصب شده باشند، حالا وقت آن رسیده است که کابل بالابر ساختمان به عنوان یک واحد منسجم نصب شده و به کار افتد.
دستگاه های خود محکم کننده معمولا از کابل هایی که نیاز به قطعه پشتیبانی ندارند، پشتیبانی نمی کنند که این امر معمولا برای کابل هایی مصداق پیدا می کند که کمتر از 60 متر هستند. گروه های مشبک خود محکم کننده متداول ترین وسیله برای قسمت پایانی کابل گرد معلق است. گیره های گوه ای هم متداول ترین شکل برای کابل بالابر ساختمان هستند.
در برخی موارد پیچاندن کابل ها به دور یک میله پشتیبانی یا یک قرقره امر متداولی به حساب می آید و معمولا همچنان از این روش برای کابل هایی استفاده می شود که هیچ قطعه حمایتگری ندارد. البته این روش کاملا روش نامطلوب و حتی اشتباهی برای نصب کابل بالابر ساختمان است.
چون خمیدگی های شدیدی در این نوع از نصب به وجود می آید که باعث می شود نقاط تنش در هادی مس ایجاد شوند و در نهایت سخت شده و بشکنند. به هر حال ما استفاده از این روش را توصیه نمی کنیم.
ملاحظات مربوط به طراحی کابل بالابر ساختمان
در طراحی کابل بالابر ساختمان برخی ملاحظات اصلی باید در نظر گرفته شوند، از جمله قدرت کابل، انعطاف پذیری آن، تعادل چرخش در آن، مقاومت آن در برابر سایش، مقاومت در برابر آتش، و عملکرد آن در دمای پایین. در واقع کابل بالابر را باید به گونه ای طراحی کنند که حداقل فشاری که ممکن است بر روی هادی های مسی وارد شود. یکی از ابزارهای اولیه و اصلی برای محدود کردن این فشار، قطعه حمایتی فولادی است.
قطعه حمایتی فولادی معمولا به عنوان قطعه مرکزی کابل های گرد و قطعه حمایتی انتگرال در کابل های تخت استفاده می شود. در کابل بالابر تخت این امکان وجود دارد که قطعه حمایتی درون یک روکش پلاستیکی قرار داده شود و یا اینکه به عنوان یک قطعه از یک گروه از هادی ها عایق کاری شده باشد.
کابل بالابر مناسب باید دارای انعطاف پذیری مطلوبی هم باشد و این انعطاف پذیری بر استفاده صحیح از مواد لازم و روش ساخت کابل به دست می آید. انواع هادی های مسی در کابل بالابر ساختمان ساختار بسیار انعطاف پذیری دارند.
مثلا یک رسانای مسی 0.75 میلی متر مکعب، در واقع از سی رشته سیم با قطر 0.18 میلی متر تولید شده است. موادی که برای عایق بندی سیم ها و پوشش کامل خود کابل مورد نظر به کار می روند، برای این تنظیم و فرمول بندی شده اند که به انعطاف پذیری محصول کمک بیشتری کنند. در واقع تکنیک های طراحی که برای سرهم بندی کردن یک کابل کامل استفاده می شوند، چه کابل از نوع گرد باشد و چه از نوع، اهمیت بسیار زیادی دارند.
بدون دیدگاه