پلی فسفازین یک پلیمر معدنی

پلی فسفازین ها از پلیمرهای معدنی بسیار جالب بوده و از نظر تجاری آینده خوبی دارند . در پیکره این پلیمرها اتمهای نیتروژن و فسفر به صورت یک در میان وجود دارد و به هر فسفر دو گروه آلی یا معدنی متصل است .

شاید مهمترین مشخصه شیمی این پلیمرها روش سنتز آنهاست که امکان تغییر گروه جانبی را در محدوده وسعی فراهم می نماید . گروه های جانبی متفاوت خواص مختلفی را ایجاد می کنند و مشخصات محصول می تواند از الاستومر تا شیشه ، از محلول در آب تا پلیمرهای آب گریز ، از مواد زیست بی اثر تا زیست فعال و از عایق تا رسانا تغییر کند . بدین ترتیب درک رابطه ساختار و خواص برای این پلیمرها مهم می شود تا پیش بینی خواص پلیمرهای ساخته نشده نیز ممکن گردد.

در ساختار پیکره اصلی پلی فسفازین مشاهده می گردد که بلوری شدن نتیجه تقارن مولکولی است ، فقط در صورت موجود بودن یک نوع گروه استخلافی ریز بلورینگی در پلی فسفازین مشاهده می گردد .

در مورد دو یا چند گروه استخلافی تقارن لازم برای تبلور وجود ندارد ، بنابراین در مورد استخلاف های گوناگون بی شکلی مشاهده می گردد . پلیمرهای آمینو فسفازین احتمالا” به دلیل پیوند هیدروژنی درون و بین ملکولی بی شکل هستند .

خواص الاستومری وقتی مشاهده می گردد که گروه استخلافی کوچک یا به اندازه کافی انعطاف پذیر باشد تا در برابر انعطاف پذیری پیکر پلیمر مانعی ایجاد نکند . بنابراین ، گروه های جانبی خطی در این گروه جای می گیرند .

یکی از الاستومرهایی که به علت انعطاف پذیری زنجیر و کاربرد آن در تکنولوژی باتری توجه زیادی را به خود جلب کرده است پلی ( بیس متوکسی اتوکسی اتوکسی فسفازین ) است .

از این پلیمر انعطاف پذیر که واحدهای اتری دارد به عنوان حلال جامد برای نمکی چون لیتیم تری فلات استفاده می گردد . علت توجه به این سیستم پلیمر و نمک حل شده در آن ، قابلیت آن است که به عنوان رساناهای یونی الکتریسیته عمل می کند .