مقایسه سوپر جاذب ها با مواد نمگیر

مواد موسوم به نم گیر یا جاذب الرطوبه را می توان بر اساس سازو کار اصلی جذب آب در آنها در دو دسته اصلی ، که هر دو از مواد معدنی می باشند قرار داد :

• جاذب های شیمیایی مانند فسفرپنتوکسید و هیدریدهای فلزی که در آنها جذب آب با واکنش شیمیایی همراه و بازیابی آنها پس از جذب به طور معمول غیرممکن است .
• جاذب های فیزیکی ، که جذب آب در آنها با تغییر ماهیت شیمیایی ماده جاذب همراه نیست . بنابراین بازیابی و استفاده مجدد از آنها امکان پذیر است . نمک های بی آب مانند کلسیم کربنات بی آب ، سدیم سولفات بی آب و سلیکاژل از جمله جاذب های فیزیکی  می باشند .

سوپر جاذب ها از گروه جاذب های فیزیکی ، اما موادی آلی با ظرفیت جذب خارق العاده می باشند . جذب آب در آنها با واکنش شیمیایی همراه نیست و سازوکار تورم آنها در آب بسیار شبیه به انحلال پلی الکترولیت هاست .

در ارتباط با جذب رطوبت ( نه آب به صورت مایع ) یک ماده سوپر جاذب با ماده نم گیر معروفی مانند سلیکاژل تفاوت دارد . در رطوبت های زیر 50 درصد سلیکاژل نسبت به سوپر جاذب جذب بیشتری دارد یا به عبارتی حساس تر است . اما در رطوبت های بیشتر در حالی که سلیکاژل بزودی اشباع می گردد توان جذب رطوبت به وسیله سوپر جاذب با شیب بسیار تندی به طور نمایی افزایش می یابد . بنابرایت به علت تفاوت فاحش در ظرفیت و حساسیت جذبی آنها هرکدام از این جاذب ها کارکرد خاص خود را دارند و به طور اصولی نمی توان از آنها به جای هم استفاده نمود .

در مقایسه دیگر ، ظرفیت جذب و نگهداری آب به وسیله سوپر جاذب ( 100 تا 500 گرم/گرم ) را می توان با ظرفیت جذب آب به وسیله دستمال کاغذی ( 4 گرم/گرم)، اسفنج نرم پلی یورتان موسوم به ابر ( 5تا10 گرم/گرم ) و خاک اره ( 12 گرم /گرم) مقایسه کرد .

افزون بر آن ، جاذب های معمولی مقداری آب جذب کرده خود را بر اثر فشار از دست می دهند در حالی که سوپر جاذب ها آب خود را حتی تحت فشار نیز حفظ می کنند .