نقش آلودگی ها در کارکرد روانکار کشش مفتول مس

آلودگی ناشی از ذرات مس آزاد

تشکیل ذرات آزاد مس در داخل امولسیون کشش امری اجتناب ناپذیر است . شرایطی که در آن این نوع ذرات در داخل امولسیون نگهداری می شوند به درجه اهمیت مقدار ذرات در داخل امولسیون است . ذرات درشت مس بدون شک موجب فرسایش می شوند اما ذرات ریزتر بخوبی در حجم مایع پخش می شوند و می توانند غلظت زیادی پیدا کنند .

سطح ذرات مس آزاد معلق در امولسیون را می توان با بهره گیری از سانتریفیوژ و به صورت درصدی از میزان رسوب اندازه گیری نمود .

با تغییر در سرعت و میزان دوران دستگاه می توان تخمینی از ذرات درشت تر مس بر حسب کل ذرات آزاد مس بدست آورد . تغییر نتایج حاصله تا حدودی مشکل بوده و بیشتر تجربی می باشد تا مقایسه آن با یک استاندارد . در زمانیکه سیستم تصفیه کننده وجود دارد ثبت مداوم سطح ذرات مس آزاد نشانگر خوبی برای اطلاع از چگونگی کارائی فیلترها می باشد . هرگونه افزایش ناگهانی در سطح ذرات آزاد مس علامتی بر عدم عملکرد مطلوب دستگاه تصفیه بوده که باید واکنش مناسب صورت پذیرد .

میزان باکتری موجود در روانکار

اگر چه اشکال آلودگی امولسیون کشش به میکروارگانیسم ها معمولا” به تخریب باکتری موسوم می باشد اما باکتری تنها یکی از منابع این تخریب بوده و قارچها و محمرها نیز در این امر شرکت دارند .

ریشه و علل این اشکال متعدد بوده و ناشی از نگهداری ضعیف ، آلودگی مستقیم امولسیون کشش به مواد غذایی  حاوی باکتری و آلودگی های ناشی از باکتری هایی که توسط جریان هوا جابجا  می شوند دارد .

با کتری ها عمدتا” در فاز روغنی یا آب ران روغن کشش گسترش می یابند . امولسیون کننده و مواد پاک کننده داخل امولسیون خوراک مناسبی برای تغذیه این آلودگی ها می باشد . این محیط مساعد سبب رشد و تکثیر شده و ترکیبات امولسیون کننده را نابود می سازد. در نهایت امولسیون به دو فاز تقسیم و از آن پس بعنوان ماده روانکاری قابل استفاده نمی باشد . به طور کلی هرچه میزان امولسیون کننده در داخل ماده روانکار بالا باشد ماده نسبت به تخریب باکتری ها حساس تر است .

حتی در صورتی که امولسیون از بهترین مواد شیمیایی ممکنه نیز تهیه شده باشد تعداد باکتری هایی که موجب ناپایداری امولسیون میگردد را نمیتوان دقیقا” تعیین نمود زیرا این مقدار تابع نوع خاص باکتری و نیز نوع ماده روانکار مورد مصرف است . امولسیونهایی ممکن است با تعداد بیش از 100 باکتری تجزیه شوند در حالیکه نوع مشابهی از روانکار ممکن است با وجود چندین برابر این مقدار از باکتری به طور قابل قبولی به کار ادامه دهد .

برای تعیین میزان باکتری ، مقداری از امولسیون را بر روی لامل های آزمایشگاهی مخصوص و تحت دمای معینی کشت می دهند . سطح رشد بر اساس استانداردهای مشخص تشخیص و شمارش باکتری ها بر حسب توان 10 بیان می گردد .

درمان امولسیون بر علیه باکتری ها و قارچ ها به جهت ممانعت از ادامه تخریب امکان پذیر است لیکن وقتی باید بکار گرفته شود که لزوم آن احساس گردد و سطح درمان نیز باید در حداقل ممکن نگاه داشته شود . لازم است همواره قبل از شروع درمان ، سطح باکتری ها و قارچ ها را تعیین و با سازنده ماده روانکار در میان گذاشت .

یک ضد باکتری ناسازگار ممکن است ناپایداری در داخل امولسیون را شدت بخشد . آزمون های دیگری هم چون اندازه گیری تنش سطحی ، هدایت الکتریکی و اندازه ذرات امولسیون نیز از طرف پاره از سازندگان ماده روانکاری مطرح می گردد .