کابل کشی زمینی

ﻛﺎﺑﻞ ﻫﺎ، ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺑﺴﻴﺎر مهم و با قیمتی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻧﺼﺐ و اﺳﺘﻔﺎده از آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ از اﺻﻮل و ﺿﻮاﺑﻂ ﺧﺎﺻﻲ ﭘﻴﺮوی ﻛﺮد ﺗﺎ آﺳﻴﺐ ﻫﺎی وارده ﺑﻪ آنها، ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﻮد. ﺑﺴﺘﺮﺳﺎزی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﻛﺎﺑﻞ ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪن آﻧﻬﺎ در ﮔﻮدال ﻫﺎ، ﺑﺎز ﻛﺮدن ﺻﺤﻴﺢ ﻛﺎﺑﻞ از ﻗﺮﻗﺮه، ﺷﻌﺎع ﻣﺠﺎز ﺧﻢ ﻫﺎ در ﻛﺎﺑﻞ، ﻧﺤﻮه ﻧﺼﺐ آنها در ﻣﺤﻴﻂ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻧﺤﻮه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ آﻧﻬﺎ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ، ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده در ﻧﺼﺐ آﻧﻬﺎ و …ﻧﻤﻮﻧﻪ ای از ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﺎﺑﻞ ﻛﺸﻲ ﺑه آن ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮد.

نکات مهم در کابل کشی زمینی

فقط در صورتی که کابل کشی دقیق و مطابق اصول فنی انجام شود و بستن مفصل، و سر کابل ها توسط متخصصین فن انجام گیرد می توان از کابل ها با اطمینان خاطر و برای مدت مدیدی بار گرفت و استفاده کرد. قبل از کشیدن کابل باید محل کابل کشی دقیقاً معلوم گردد، سپس جهت دوام کابل باید خاک را از نظر دارا بودن اسید، آهک، نمک، کلر و غیره آزمایش نمود. چون این مواد کابل را خورده و از بین می برد. لذا در صورتی که خواص خاک معلوم و مشخص است باید در موقع خرید کابل، کابلی را خریداری کنیم که مناسب همان محل باشد.

در صورت نامساعد بودن خاک، باید کابل هایی سفارش داد که محافظ مخصوصی جهت جلوگیری از عوامل زنگ زدگی و فساد دارند. در موقع کشیدن کابل باید دقت شود که کابل پیچانده نشود، تا نخورد، جمع نشود و خیلی تحت نیروی کششی قرار نگیرد. اگر بخواهیم کابل در مقابل خم شدن و فشار محافظت شود، باید شعاع خمش کابل های مختلف حداقل در نظر گرفته شود که در جدول زیر مقادیر حداقل خمش بررسی شده است.

شکل کانال خاکی در کابل کشی زمینی باید طوری طراحی شوند که از ریختن خاک بداخل کانال جلوگیری شود و استحکام در دیوارهای کانال افزایش یابد. خاک های برداشته شده باید ۳۰ سانتی متر بعد از لبه کانال ریخته شود. در هنگام خواباندن کابل باید دقت کرد که قبل از خواباندن، قسمت تحتانی کانال (کف کانال) آجر فرش شده باشد، بعد به ضخامت ۱۰ سانتیمتر ماسه نرم ریخته و کابل را قرار می دهیم و مجدداً روی کابل به ضخامت ۱۵ سانتیمتر ماسه ریخته و روی کابل آجر فرش می کنیم و روی آجر را خاک می ریزیم. باید دقت کرد که آجر بالای کابل درست روی کابل قرار گیرد. ماسه و شن های ریخته شده علاوه بر حفاظت و نرمی زیر کابل چون هوا در بین ماسه ها وجود دارد باعث خنک شدن کابل هم می شود. کابل ها را معمولاً به صورت مستقیم (و بدون چیدن آجر در کف کانال) در زمین چال می کنند.

مزیت چال کردن کابل بر کانال کشی

مزیت چال کردن کابل بر کانال کشی این است که اولاً از نظر اقتصادی خیلی ارزان تر است، دوم اینکه از کابل بیشتر می شود بار گرفت و با به عبارت دیگر استعداد باردهی کابل به علت تشعشع بیشتر حرارت، بیشتر می شود. در داخل شهر معمولاً کابل را در پیاده رو چال می کنند و عمق کانال از سطح زمین بستگی به تعداد کابل هایی که روی یکدیگر قرار دارند، دارد. کابل طبقه فوقانی باید حداقل ۶۰ سانتیمتر زیر خاک پیاده رو و یک متر زیر سطح خیابان باشد. عرض کانال که برای کابل کنده می شود بستگی به تعداد کابل هایی دارد که در کنار یکدیگر قرار می گیرند. در صورتی که بخواهیم کابل فشار قوی و ضعیف را در یک کانال در کنار هم قرار دهیم بهتر است کابل فشار قوی را در زیر و کابل فشار ضعیف را در بالای آن قرار دهیم و مابین این دو کابل را توسط آجر از هم عایق کنیم.

در صورتی که تعداد کابل ها زیاد باشد بهتر است بجای قرار دادن کابل ها بر روی یکدیگر، آنها را پهلوی یکدیگر کشید و پس از چال کردن کابل در داخل زمین معمولاً روی آنها را با آجر یا سنگ های مخصوص و یا بلوک بتونی مخصوص مطابق می پوشانند. در صورتی که چندین کابل پهلوی هم کشیده شوند و فاصله کمتر از ۲۰ سانتیمتر باشد باید کابل ها توسط آجر فشاری از یکدیگر مجزا و محافظت شود. محافظ های مخصوص روی کابل (آجر با آجر بتونی) را باید کاملاً بر روی کابل خواباند، زیرا فاصله هوایی زیاد بین محافظ کابل و کابل ضریب باردهی کابل را به مراتب پایین می آورد.

استعداد باردهی کابل در صورتی که مستقیماً در خاک چال شود از دو نوع دیگر بیشتر است. در صورتی که کابل از روی پل گذشته و کابل دیگری را قطع کند و یا از روی لوله آب و یا گاز و هر لوله فولادی دیگری بگذرد، باید از کابل در همان نقطه و محل بوسیله لوله محافظی محافظت کرد. فاصلۀ بین کابل و لوله آب با گاز که به موازات هم هستند باید بیش از ۳۰ سانتی متر باشد. کابل های تا ۵۰۰ ولت باید حداقل ۶۰ سانتی متر و کابل های تا ۲۰ کیلوولت یک متر از سطح زمین فاصله داشته باشند و فاصله آنها از یکدیگر نیز باید ۲۰ سانتیمتر باشد.

از طرفی کابل کشی در کانال نسبت به کابل کشی مستقیماً در زمین مزایایی هم دارد. بزرگترین مزیت کابل کشی در کانال نسبت به کابل کشی در زمین این است که هر بار جهت پیدا کردن عیب کابل و یا اضافه کردن کابل دیگر احتیاج به کندن و خراب کردن مجدد زمین خیابان و پیاده رو نخواهد بود، ولی البته مخارج کابل کشی در کانال به مراتب بیشتر و گرانتر از کابل کشی مستقیم در زمین خواهد شد. کابل کشی در کانال فقط در منازل و ساختمان ها بکار برده می شود چون اگر تعداد کابل ها زیاد نباشد استعداد باردهی داخل کانال کمتر از کابل های زیر زمین است.

کابل کشی زمینی در چهارراه ها و خیابان

در موقع عبور کابل از چهارراه ها بهتر است کابل را از داخل لوله عبور داده، بطوری که طول لوله بقدری باشد که تا اواسط پیاده رو کشیده شود. این لوله ها باید طوری به یکدیگر وصل شوند و در داخل یکدیگر قرار گیرند که در موقع کابل کشی و عبور از داخل لوله کابل به محل های اتصال لوله گیر نکرده و مزاحمت ایجاد نکند. در موقعی که کابل از داخل لوله ای رد می شود باید کابل را در محل ورود و خروج از لوله محافظت کرد تا در اثر لبه های لوله زخمی نشود و در ضمن با لوله تماس نداشته باشد. در موقع کابل کشی باید دقت کرد که هوا خیلی سرد نباشد، مثلاً در یخبندان نباید کابل کشی کرد، زیرا روپوش فیری کابل خورده می شود و می ترکد و در صورتیکه مجبور بکشیدن کابل در موقع یخبندان باشیم. باید کابل را قبلاً کمی گرم نمود. (معمولاً آنها را در اطاق های سربسته قدری حرارت می دهند)

جهت عبور کابل از یک طرف به طرف دیگر خیابان و یا عبور کابل از میدان ها و چهارراه ها همانطور که گفته شد از لوله های سیمانی مخصوص با لوله گالوانیزه بنام کانال کابل استفاده می شود. این لوله ها یک سوراخه، دو سوراخه، سه سوراخه و یا چهار سوراخه ساخته می شوند. قطر سوراخ لوله ها باید حتما حداقل ۱٫۵ برابر قطر خارجی کابل باشد.

چرخ کابل (قرقره) را هیچوقت نباید از روی ماشین کابل کش و یا وسیله دیگر روی زمین پرت کرد و باید حتماً از ضربه دیدن و شکستن چرخ کابل جلوگیری کرد. پس از سوار کردن قرقره کابل روی دو پایه مخصوص خود جهت باز کردن کابل، باید کابل را به جهت فلشی که روی قرقره کابل کشیده شده چرخانید. معمولاً ابتدا و انتهای کابل را به A و E نمایش می دهند. در انتهای کابل سیم ها به ترتیب رنگ هایشان در جهت گردش عقربه های ساعت قرار دارند.

منبع:الیکا