سیلیکون ها

پلی سیلوکسان یا سیلیکون اصطلاحی آشنا برای توصیف خانواده ای از ترکیبات آلی سیلیسیم است که پیکره یا زنجیره ملکولی اصلی آنها از اتم های اکسیژن و سیلیسیم به صورت یک در میان تشکیل گردیده است :

صطلاح سیلیکون برای این نوع ساختار به دلیل تشابه آن با کتون پذیرفته شد زیرا واحد ساختاری زنجیره ( R₂Sio ) شباهت ظاهری با یک کتون ( R₂CO ) دارد ، اما اصطلاح مذکور در نامگذاری علمی این ترکیبات جایی ندارد .

اصطلاح علمی تر سیلوکسان برای پیوند های ( Si-O ) و پلی ارگانو سیلوکسان برای زنجیرهای الیگومری و پلیمری متشکل از واحدهای تکراری به شکل بالا به کار می رود . در بیشتر ترکیبات این خانواده  ، گروه های R عبارتند از : متیل ، آلکیل های بلندتر ، فلوئوروآلکیل ، فنیل و وینیل که برای مقاصد علمی از چند گروه جانشین دیگر نیز استفاده شده است .

گروه های R دیگر در این پلیمر ها شامل هیدروژن ، کلر ، آلکوکسی ، آسیلوکسی یا الکیل آمینو می باشد . این پلیمرها با انواع پرکننده ، افزودنی و حلال ها برای تولید محصولات گوناگون مصرف می شوند که مواد اخیر نیز گاهی در این گروه قرار داده می شوند .

سیلیکون ها در بر گیرنده مجموعه ای از خواص غیر عادی هستند که مهمترین آنها پایداری در برابر گرما و اکسایش و وابستگی نسبتا” متوسط خواص فیزیکی به دماست . مشخصه های مهم دیگر این مواد بی اثری شیمیایی زیاد ، مقاومت در برابر هوازدگی ، مقاومت دی الکتریک خوب و کشش سطحی کم است .

با توجه به فرمول عمومی ، ساختار ملکولی این ترکیبات ساختار خطی تا شاخه دار و ساختارهای دارای پیوند عرضی را در بر می گیرد . بدین ترتیب بسته به طول زنجیر و گروه های آلی متصل به سیلیسیم ، ترکیباتی از خواص و طیف وسیعی از مواد به رقت آب تا سیال های  سنگین و انواع گریس ، ژل ، لاستیک و رزین های جامد با کاربردهای مهم تجاری پدید می آید .

سیلیکون ها به سه گروه اصلی سیال ها ، رزین ها و الاستومرها تقسیم می شوند . با استفاده از این مواد ، محصولات سیلیکونی زیادی نیز مانند انواع امولسیون ، گریس ، چسب ، درزگیر ، پوشش و مواد ویژه برای کاربردهای بسیار متنوع تولید شده اند .

سیلیکون های الاستومری در تولید انواع سیم و کابل مقاوم در برابر حرارت و حریق کاربرد داشته که اصطلاحا” در بازار به کابل های سیلیکونی شناخته می شوند .

سیلیکون ها در قرن نوزدهم توجه دانشمندان و پژوهشگران را به خود جلب کردند ، اما از نظر صنعتی از اوایل دهه 30 بررسی آنها آغاز گردید . در سال 1945 به صورت اختراع ثبت و در اواسط دهه 1940 وارد بازار شدند و در فاصله 60 سال  تقریبا” در همه صنایع کاربردهای متنوعی یافتند .