ماده روانکاری برای کشش مفتول مس

در مقالات پیشین در خصوص ساختار شیمیایی و شرایط نگهداری مواد روانکار بحث و بررسی شد . در این مقاله سعی خواهد شد آزمون هایی که برای اطلاع از وضعیت این ماده لازم است توضیح داده شود .

بدون شک اطلاع صحیح از وضعیت ماده سبب می گردد که فعالیت های موثر و به موقع برای جلوگیری از تخریب ماده صورت پذیرد همچنین زمان بندی مناسب برای تعویض و تخلیه روانکار فاسد شده انجام پذیرد .

پایداری امولسیون کشش

این پایداری عموما” به دو روش اندازه گیری می شود . کاربرد رفرکتومتر ساده ترین و سریع ترین روش در این زمینه می باشد . برای استفاده از این دستگاه کافی است قطره ای از امولسیون کشش را بر روی محل مربوطه در دستگاه ریخته و با اندازه گیری شاخص انکسار پایداری آن را که نسبت مستقیم با این شاخص دارد به دست آورد .

بایستی توجه داشت که مقدار صحیح استقامت امولسیون با استفاده از ضرایب تبدیل و یا از طریق بررسی نمودار پایداری ارائه شده توسط سازنده مایع روانکار بدست می آید .

عدم دقت این روش قابل انتظار است و این عدم دقت در مواقعی که امولسیون کشش آلوده به روغن های متفرقه باشد نمود بیشتری خواهد داشت . دقیق ترین روش اندازه گیری پایداری امولسیون روش انهدام آن بوسیله اسید است . در این روش قسمت آب ران امولسیون توسط حرارت دادن مایع روانکار توسط اسید کلریدریک جدا می شود .

تخمین دقیق پایداری امولسیون برای حصول اطمینان از چگونگی روانکاری امری ضروری است . سرریز شدن و بیرون ریختن امولسیون از سیستم کشش عادی است لذا همواره باید استقامت امولسیون کنترل تا میزان آن در حدود توصیه سازنده قرار گیرد .

آزمون میزان PH

این آزمون معیاری است برای اطلاع از اسیدی یا بازی بودن امولسیون و بهترین طریقه آزمون خواندن مستقیم بوسیله دستگاه PH متر بر روی نمونه ای از امولسیون است . ساختار اغلب ماده روانکاری به گونه ای طراحی می گردد که حداقل PH برابر 8 را تامین کند و PH در محدوده 5/8 تا 5/9 برای امولسیون کشش مطلوب می باشد ، یعنی امولسیون قدری در محدوده بازی قرار دارد . PH باید در محدوده فوق باقی بماند تا مقاومت در برابر خوردگی امولسیون را در مقابل فلزات مغناطیسی که پیکره ماشین و لوله های جریان امولسیون را تشکیل می دهند تامین کند و به علاوه امولسیون صاحب پایداری مناسبی در این محدوده است .

PH یک امولسیون در حال کار به دلایل مختلف ممکن است نقصان یابد ، آلودگی های ناشی از آزادسازی اسیدها توسط باکتری ها ، حل دی اکسید کربن و یا انتقال اسید به همراه مفتول پس از اطاق شستشو  معمولی ترین عوامل کاهش PH یک امولسیون است . برای حل این مشکل بایستی از مواد قلیایی استفاده نمود .

افت PH  در اثر عملکرد باکتری ها می بایستی به صورت کاملا” متفاوتی اصلاح شود که در مقاله دیگری به آن خواهیم پرداخت .